speki heims gengur vel. náði alslemmu í síðustu viku (5 virka daga af 5 á bókasafni). Held ég sé komin með um einn þriðja af lengd ritgerðar, en það eru bara glósur, svo á ég eftir að gera það að texta. hef minni áhyggjur af þessu, og sannast nú málshátturinn góði: hálfnað verk þá hafið er. ég hóf loks að skrifa niður í tölvu og þá bara urðu 20 síður til eins og töfrasprota væri veifað. nú er tilhlökkun eftir utanlandsferð hins vegar að ná hámarki, bara 5 dagar til viðbótar. að sama skapi er ansi margt sem þarf að gera á þessum 5 dögum: klára að skrifa það sem ég get í ritgerð, æfa tvisvar, redda hellvar-bolunum (já hellvar er loks orðin alvöru hljómsveit, og er að gera boli!!!, meira um það síðar) hitta balla í spjall, fara í klippingu á föstudag, búa til handfarangurstösku úr gallabuxum (hehehe, það verður gott verkefni) taka á móti tveimur listatúristum og hýsa þá, fyrri í kvöld, næsti á fimmtudagskvöld....should I go on??? neinei, það er bara dútl og gleði í gangi. uppgötvaði í gær að ég er með nostalgíu fyrir núinu: þ.e.a.s. ég veit að ég á eftir að sakna núlíðandi stundar í framtíðinni og ég finn næstum fyrir því hvernig sú saknaðartilfinning verður. alltaf í þjóðarbókhlöðu, alltaf í hámu, alltaf í rútu að bögglast við að lesa, alltaf með heimspekibók í töskunni, ef ske kynni að ég næði smá lestri, alltaf með ákveðnar hugmyndir á bak við annað eyrað sem eru svona að vinna á bak við tjöldin. nýt þess í botn að vera í skóla núna. alveg tvímælalaust áhugaverðasta djobb sem ég hef unnið, fúll tæm djobb við verufræðilegar rannsóknir. Sooooooo practical!!!!