Kemst þótt hægt fari. Það er ekki verra mottó en hvað annað. Allavega er ég búin að átta mig á að það er ekkert betra að hlaupa á milli staða til að koma aðeins fleirru í verk á hverri klukkustund. Einfaldlega bara láta hlutina taka þann tíma sem þeir taka, og vera ekki eitt eilífðar smáblóm með titrandi tár í lok dagsins. Ég er að lesa skemmtilega bók eftir Richard Brautigan, nýþýdda eftir Gyrði Elíasson. Richard Brautigan hefur átt hluta í hjarta mínu síðan ég las Vatnsmelónusykur, en hún er nú enn betri á frummálinu, In watermelon sugar. Tilveran er eins skrýtin og maður vill að hún sé, og þegar ég segi skrýtin meina ég það vel. Fórum í fjölskylduspil í gær, ég, óliver, inga og eiki. óliver vann því hann var svo góður að púsla. afskaplega fínt. svo las ég tjútjú, og fórum á meet the robinson, og ég er aftur hætt að nenna að gera stóra stafi eftir punkt. æ, stundum þarf þess ekki, alveg eins og stundum bara fer maður á ýmsa staði, hvern á eftir öðrum, og pælir aldrei í því hvað klukkan er fyrr en maður er orðinn svangur í kvöldmat.